Dokument oryginalny: http://www.gov.cn/zhengce/zhengceku/2021-02/09/content_5586371.htm

 

Tłumaczyli: Marek Tylkowski, Maria Sztuka

 

互联网宗教信息服务管理办法

Ustawa o zarządzaniu religijnymi serwisami informacyjnymi w Internecie
z 3 grudnia 2021 r.

 

Nr 17

„Ustawa o zarządzaniu religijnymi serwisami informacyjnymi w internecie”, zgodnie z normami Państwowego Biura ds. Religii (国家宗教事务局 Guojia Zongjiao Shiwu Ju), pomyślnie przeszła przegląd proceduralny i uzyskała akceptację Państwowego Urzędu Informacji Internetowych, Ministerstwa Przemysłu i Technologii Informacyjnych, Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego. Niniejszym zostaje ogłoszona i wejdzie w życie 1 marca 2022 r.

Sekretarz Państwowego Biura ds. Religii Wang Zuo’an
Dyrektor Państwowego Biura ds. Cyberprzestrzeni Zhuang Rongwen
Minister Przemysłu i Technologii Informacyjnych Xiao Yaqing
Minister Bezpieczeństwa Publicznego Zhao Kezhi
Minister Bezpieczeństwa Państwowego Chen Wenqing

3 grudnia 2021 r.

 

Ustawa o zarządzaniu religijnymi serwisami informacyjnymi w internecie 

 

Rozdział 1. Przepisy ogólne

Art. 1. Aby unormować [działalność] religijnych serwisów informacyjnych w Internecie, chronić wolność religijną obywateli, zgodnie z „Ustawą o bezpieczeństwie internetowym w Chińskiej Republice Ludowej”, „Ustawą o zarządzaniu serwisami informacyjnymi”, „Rozporządzeniem o religiach” oraz innymi ustawami i przepisami, uchwala się niniejszą ustawę. 

Art. 2. Niniejsza ustawa ma zastosowanie do działalności religijnych serwisów informacyjnych w Internecie, w Chińskiej Republice Ludowej. Usługi informacji religijnej w Internecie, o których mowa w niniejszej Ustawie, obejmują  publikowanie w religijnych serwisach informacyjnych, przekazywanie informacji, transmisje i inne działania związane z publikowaniem informacji na temat religii w Internecie.

Art. 3. Działalność religijnych serwisów informacyjnych powinna odbywać się z poszanowaniem konstytucji, praw, przepisów i regulaminów, wprowadzać w życie zasadnicze wartości socjalizmu,  przestrzegać zasad niezależności, autonomii i samodzielnej administracji religii [w Chinach – M.T.]; przestrzegać zasady sinizacji religii; aktywnie prowadzić religie do dostosowania się do społeczeństwa socjalistycznego; chronić harmonię między religiami i ich podporządkowanie się władzy [państwowej], harmonię społeczną i harmonijne relacje między narodowościami [zamieszkującymi Chiny].

Art. 4. Zasady zarządzania religijnymi serwisami informacyjnymi to: poszanowanie prawa, zapobieganie bezprawiu, powstrzymywanie ekstremizmu [religijnego], opieranie się infiltracji [przez obce siły] i zwalczanie przestępczości.

Art. 5. Oddziały Departamentu ds. Religijnych (宗教事务部门 Zongjiao Shiwu Bumen), działając zgodnie z prawem, prowadzą nadzór nad religijnymi serwisami informacyjnymi. Oddziały ds. Internetu, oddziały ds. zarządzania telekomunikacją, organy bezpieczeństwa publicznego, organy bezpieczeństwa państwa i inne są zobowiązane do nadzoru nad religijnymi serwisami informacyjnymi zgodnie z zakresem swoich zadań. 

Oddziały Departamentu ds. Religijnych powyżej szczebla prowincji aż do szczebla rządu ludowego tworzą mechanizm koordynacji zarządzania religijnymi serwisami informacyjnymi w Internecie we współpracy z oddziałami ds. Internetu, oddziałami ds. telekomunikacji, organami bezpieczeństwa publicznego, organami bezpieczeństwa państwa i innymi.

Rozdział 2. Zezwolenia na prowadzenie religijnych serwisów informacyjnych w Internecie

Art. 6. Aby przekazywać treści doktryn religijnych, normy religijne, wiedzę religijną, kulturę religijną, informacje o działalności religijnej itd. w formie tekstu, obrazu, dźwięku i obrazu wideo za pośrednictwem stron internetowych, forów, blogów, weibo, kont publicznych, komunikatorów internetowych i transmisji na żywo, należy uzyskać zezwolenie na prowadzenie religijnego serwisu informacyjnego w Internecie oraz spełnić następujące warunki:

1) Wnioskodawca [o zezwolenie na przekazywanie treści religijnych] powinien być członkiem organizacji religijnej znajdującej się wewnątrz granic państwa chińskiego, która została ustanowiona zgodnie z prawem i posiada osobowość prawną lub jej nie posiada. Prawny przedstawiciel tej organizacji lub osoba ponosząca w jej imieniu odpowiedzialność prawną musi być obywatelem Chin i mieszkać na stałe w ich granicach.

2) Wnioskodawca powinien posiadać pracownika-audytora, który będzie zgłębiał politykę państwa chińskiego względem religii i ustawy jej dotyczące oraz posiadał odpowiednią wiedzę religijną.

3) Wnioskodawca powinien posiadać solidny system zarządzania usługami informacji religijnej w Internecie.

4) Wnioskodawca powinien posiadać solidny system zarządzania bezpieczeństwem informacji oraz bezpieczne i dające się kontrolować zabezpieczenia techniczne.

5) Wnioskodawca powinien dysponować lokalami, obiektami i środkami finansowymi odpowiednimi do prowadzonej działalności.

6) Wnioskodawca oraz jego przedstawiciel prawny lub najważniejsza osoba ponosząca odpowiedzialność prawną nie byli karani w ciągu ostatnich trzech lat ani nie naruszyli odpowiednich przepisów państwowej administracji do spraw religii.

Zagraniczne organizacje i osoby fizyczne oraz ich organizacje z siedzibą na terytorium Chin nie mają prawa prowadzić religijnych serwisów informacyjnych w Internecie w granicach Chin.

Art. 7. Aby móc świadczyć usługi informacji religijnej w Internecie, należy złożyć wniosek do oddziału  Departamentu ds. Religijnych na szczeblu prowincji, regionu autonomicznego lub miasta wydzielonego, w której znajduje się wnioskodawca, wypełnić formularz wniosku o zezwolenie na świadczenie usług religijnej działalności informacyjnej w Internecie oraz przedłożyć następujące materiały:

1) Dokumenty wnioskodawcy dotyczące założenia lub rejestracji zgodnie z prawem oraz dokument tożsamości przedstawiciela prawnego lub głównej osoby odpowiedzialnej.

2) Potwierdzenia udziału audytorów informacji religijnej w kształceniu i szkoleniach w zakresie polityki i przepisów religijnych oraz odpowiedniej wiedzy religijnej, a także świadectwo ich zdolności do przeprowadzania audytów informacji religijnej. 

3) Materiały dotyczące systemu zarządzania usługami informacji religijnej, systemu zarządzania bezpieczeństwem informacji oraz systemową ochroną bezpieczeństwa technicznego serwisu informacji religijnej w Internecie.

4) Oświadczenie odnośnie do siedziby, infrastruktury i funduszy wykorzystywanych do świadczenia usług w zakresie informacji religijnej w Internecie.

5) Oświadczenie, że wnioskodawca i jego prawny przedstawiciel lub główna osoba odpowiedzialna nie byli karani oraz pisemne zobowiązanie do przestrzegania przepisów stanowionych przez państwową administrację ds. religijnych.

6) Materiały dotyczące kolumn, ustawień funkcji i rejestracji domeny serwisu informacyjnego o tematyce religijnej, który ma być prowadzony w Internecie.

Jeśli wniosek dotyczy świadczenia usług internetowej platformy rozpowszechniania informacji religijnych, wnioskodawca powinien również przedstawić regulamin zarządzania zarejestrowanymi użytkownikami platformy, wzór umowy z użytkownikiem oraz mechanizm rozpatrywania skarg i raportów. Treść wzoru umowy z użytkownikiem dotyczącej internetowych usług informacji religijnej musi być zgodna z odpowiednimi postanowieniami niniejszej ustawy. Państwowe Biuro ds. Religii ustala wzorzec wniosku o zezwolenie na prowadzenie religijnego serwisu informacyjnego w Internecie.

Organizacje religijne w państwie oraz prowadzone przez nie ośrodki kształcenia religijnego powinny aplikować do Państwowego Biura ds. Religii o zezwolenie na prowadzenie religijnych serwisów informacyjnych w Internecie.

Art. 8. W nazwie prowadzonego internetowego religijnego serwisu informacyjnego nie należy używać nazw organizacji religijnych, nazw ośrodków kształcenia religijnego, nazw miejsc działalności religijnej itp., z wyjątkiem nazw wnioskodawców. Ponadto nie może ona zawierać treści zakazanych przez prawo.

Art. 9. Departament ds. Religijnych na poziomie prowincji lub wyższym w ciągu 20 dni od otrzymania wniosku wydaje zezwolenie [na prowadzenie religijnego serwisu informacyjnego w Internecie] lub odmowę. W przypadku otrzymania zezwolenia zostaje wydane „Zezwolenie na prowadzenie religijnego serwisu informacyjnego w Internecie”. W przypadku decyzji odmownej wnioskodawca jest powiadamiany na piśmie wraz z uzasadnieniem.

„Zezwolenie na prowadzenie religijnego serwisu informacyjnego w Internecie” jest drukowane przez Państwowe Biuro ds. Religii.

Wnioskodawca po otrzymaniu „Zezwolenia na prowadzenie religijnego serwisu informacyjnego w Internecie” powinien jeszcze przejść przez odpowiednie procedury dotyczące zarządzania krajowymi internetowymi usługami informacyjnymi.

Art. 10. Prowadzący religijny serwis informacyjny w Internecie powinien umieścić w widocznym miejscu numer „Zezwolenia na prowadzenie religijnego serwisu informacyjnego w Internecie”.

Art. 11. Wnioskodawca, po otrzymaniu „Zezwolenia na prowadzenie religijnego serwisu informacyjnego w Internecie”, po zauważeniu ważnych czynników wpływających na warunki zezwolenia, powinien zgłosić to do organu pierwotnie wydającego zezwolenie w celu zbadania sprawy i zatwierdzenia zezwolenia. Inne zmiany w sprawach zgłasza się pierwotnemu organowi wydającemu licencje.

Art. 12. W przypadku ustania działalności religijnego serwisu informacyjnego w Internecie należy w ciągu 30 dni od daty ustania przeprowadzić procedurę wyrejestrowania go w organie, który wydał zezwolenie na jego działalność.

Art. 13. „Zezwolenie na prowadzenie religijnego serwisu informacyjnego w Internecie” jest ważne przez trzy lata. Aby je przedłużyć, należy w ciągu 30 dni przed ustaniem jego ważności złożyć ponownie wniosek do organu go wydającego.

Rozdział 3. Zarządzanie religijnym serwisem informacyjnym w Internecie

Artykuł 14. Religijny serwis informacyjny w Internecie  nie może zawierać następujących treści:

1) Wykorzystywania religii do podżegania do obalenia władzy państwowej; przeciwstawiania się przywództwu Komunistycznej Partii Chin; niszczenia ustroju socjalistycznego, jedności państwa, harmonii między grupami etnicznymi; promowania ekstremizmu, terroryzmu, separatyzmu i fanatyzmu religijnego.

2) Wykorzystywania religii do ingerencji  w sądownictwo, edukację, małżeństwa, zarządzanie społeczeństwem itp.

3) Wykorzystywania religii do propagowania zakazanych kultów religijnych i przesądów feudalnych lub wykorzystywania religii do wyrządzania obywatelom krzywdy na zdrowiu, oszustwa i wymuszania darowizn.

4) Sprzeciwiania się  zasadzie niezależności, autonomii oraz samodzielnej administracji religii w naszym kraju.

5) Niszczenia harmonijnych relacji pomiędzy religiami, wewnątrz religii oraz pomiędzy obywatelami wyznającymi religię i niewyznającymi religii.

6) Dyskryminacji lub obrazy obywateli wyznających religię lub niewyznających religii oraz szkodzenia prawom obywateli wyznających religię lub niewyznających religii. 

7) Prowadzenia niezgodnej z prawem działalności religijnej lub pomagania w prowadzeniu niezgodnej z prawem działalności religijnej.

8) Nakłaniania nieletnich do wiary religijnej lub organizowania i przymuszania pełnoletnich do uczestnictwa w działalności religijnej.

9) Prowadzenia komercyjnej propagandy w imieniu religii, sprzedaży i wysyłania religijnych materiałów wewnętrznych, artykułów religijnych i nielegalnych materiałów religijnych.

10) Podszywanie się pod członka organizacji religijnej w celu prowadzenia działalności.

11) Treści zabronionych przez prawo, rozporządzenia administracyjne i przepisy państwowe.

Art.15. Organizacja religijna, ośrodek kształcenia religijnego lub świątynia, która otrzyma „Zezwolenie na prowadzenie religijnego serwisu informacyjnego w Internecie”, może poprzez pracowników organizacji religijnych, za pośrednictwem utworzonych zgodnie z prawem stron internetowych, programów, forów itd. przedstawiać doktryny i reguły religii, które są korzystne dla harmonii społecznej, postępu, zdrowej cywilizacji oraz prowadzą obywateli wierzących w religię do patriotyzmu i przestrzegania prawa. Pracownicy organizacji religijnych, angażujący się w wyjaśnianie treści religijnych, muszą to robić pod swoim prawdziwym nazwiskiem.

Art. 16. Ośrodek kształcenia religijnego, który otrzymał „Zezwolenie na prowadzenie religijnego serwisu informacyjnego w Internecie”, może prowadzić szkolenia religijne swoich uczniów i personelu religijnego tylko poprzez utworzone zgodnie z prawem strony internetowe, programy, fora itp.  Specjalistyczne strony internetowe, aplikacje, fora itp. powinny korzystać z połączeń wirtualnej sieci prywatnej (VPN) ze światem zewnętrznym i winny weryfikować tożsamość osób uczestniczących w szkoleniach i kursach.

Art. 17. Poza sytuacjami określonymi w art. 15 i 16 niniejszej ustawy żadna organizacja ani osoba nie może za pośrednictwem Internetu prowadzić działalności misjonarskiej;  organizować edukacji religijnej; publikować lub podawać dalej treści religijnych lub linków do nich; organizować działalności religijnej ani transmitować na żywo lub transmitować nagrań, tekstów, obrazów i dźwięku rytuałów religijnych, takich jak nabożeństwa, palenie kadzidła, święcenia, śpiewy, nabożeństwa, msze i chrzty.

Art. 18. Żadna organizacja ani  osoba prywatna nie może zakładać w Internecie organizacji religijnych, ośrodków kształcenia religijnego i miejsc działalności religijnej.

Art. 19. Żaden człowiek ani żadna organizacja religijna nie mogą za pośrednictwem internetu zbierać funduszy w imię religii.

Organizacje religijne, ośrodki kształcenia religijnego i miejsca działalności religijnej, które utworzyły organizacje charytatywne i chcą zbierać fundusze w Internecie, muszą przestrzegać „Ustawy o działalności charytatywnej w Chińskiej Republice Ludowej” oraz związanych z nią przepisów.

Art. 20. Podmioty świadczące religijne usługi informacyjne za pośrednictwem platformy internetowej są zobowiązane podpisywać umowy z zarejestrowanymi użytkownikami platformy oraz weryfikować prawdziwą tożsamość zarejestrowanych użytkowników. 

Art. 21. Podmioty odpowiedzialne za informacyjne platformy internetowe, które nie posiadają „Zezwolenia na prowadzenie religijnego serwisu informacyjnego w Internecie”,  powinny wzmocnić kontrolę nad zarejestrowanymi użytkownikami i nie dopuszczać do publikowania na swoich stronach informacji religijnych.

Art. 22. Osoba świadcząca usługi w zakresie informacji religijnej w Internecie, która odkryła informacje naruszające postanowienia niniejszych przepisów, zobowiązana jest natychmiast zaprzestać ich przekazywania, podjąć środki zaradcze, takie jak eliminacja, zapobiec rozpowszechnianiu tych informacji, prowadzić odpowiednią dokumentację i złożyć sprawozdanie właściwemu departamentowi.

Art. 23. Departament ds. Religijnych powinien wzmocnić kierownictwo, nadzór i cenzurę odnośnie do codziennego funkcjonowania religijnych serwisów informacyjnych w Internecie; utworzyć archiwum przypadków łamania przepisów dotyczących ich prowadzenia, listę osób objętych wspólnym postępowaniem dyscyplinarnym za naruszenie zasad zaufania i systemu przesłuchań. Ponadto, Urząd powinien przeprowadzić szkolenia w branżach związanych z prowadzeniem religijnych serwisów informacyjnych w Internecie odnośnie do konieczności donoszenia o informacjach podawanych przez religijne serwisy informacyjne w Internecie, które są niezgodne z prawem, rozpoznawania ich i zgodnego z prawem zapobiegania zachowaniom niezgodnym z prawem [na tym polu] we współpracy z wydziałami ds. cyberprzestrzeni, wydziałami ds. telekomunikacji, organami bezpieczeństwa publicznego i organami bezpieczeństwa państwowego.

Art. 24. Wydziały Biura ds. Cyberprzestrzeni powinny wzmocnić nadzór nad treściami podawanymi przez religijne serwisy informacyjne w Internecie i zgodnie z prawem zapobiegać publikowaniu informacji niezgodnych z prawem.

Art. 25. Właściwy departament telekomunikacji  powinien wzmocnić nadzór nad branżą internetową i współpracować przy usuwaniu nielegalnych działań polegających na świadczeniu usług informacji religijnej w Internecie niezgodnie z prawem.

Artykuł 26. Organy bezpieczeństwa publicznego powinny wzmocnić nadzór i zarządzanie bezpieczeństwem internetowych usług informacyjnych i zapobiegać zachowaniom przestępczym w religijnych serwisach informacyjnych w Internecie.

Art. 27. Organy bezpieczeństwa państwowego powinny zgodnie z prawem zapobiegać wykorzystywaniu religii w Internecie do przynoszenia szkody bezpieczeństwu państwa przez instytucje, organizacje i jednostki z zagranicy w zmowie z instytucjami, organizacjami i jednostkami wewnątrz kraju.

Rozdział 4. Odpowiedzialność prawna

Art. 28.  W przypadku gdy wnioskodawca zataja istotne informacje lub dostarcza fałszywe materiały w celu złożenia wniosku o zezwolenie na świadczenie usług informacji religijnej w Internecie, Departament ds. Religijnych nie wyraża zgody lub odmawia udzielenia zezwolenia, a jeśli zezwolenie zostało udzielone, zostaje ono cofnięte zgodnie z prawem i udzielone zostaje ostrzeżenie.

Jeśli wnioskodawca bez zezwolenia prowadzi w Internecie działalność związaną z udzielaniem informacji religijnych, Departament ds. Religijnych, w porozumieniu z właściwym departamentem telekomunikacji, nakazuje zaprzestanie prowadzenia nieautoryzowanych religijnych serwisów informacyjnych w Internecie i związanej z nimi działalności.

Art. 29. Złamanie artykułu 10, 11, 14, 15, 16 17, 18, 19 niniejszego prawa spotka się z wydanym przez Departament ds. Religijnych nakazem naprawienia sytuacji w określonym czasie; a w przypadku odmowy zastosowania się do nakazu – z karą wymierzoną zgodnie z prawem i przepisami administracyjnymi w porozumieniu z wydziałem informacji internetowej, właściwym wydziałem telekomunikacji, organami bezpieczeństwa publicznego i organami bezpieczeństwa państwowego.

Art. 30. Jeśli zarejestrowany użytkownik religijnego serwisu informacyjnego w Internecie na internetowej platformie umieszcza informacje, łamiąc reguły niniejszej ustawy, Departament ds. Religijnych wraz z odpowiednim departamentem ds. cyberprzestrzeni i organami bezpieczeństwa publicznego nakażą platformie nadawczej religijnego serwisu informacyjnego podjęcie działań ostrzegawczych i naprawczych, ograniczenie funkcji, zamknięcie konta i inne środki zaradcze.

Art. 31. Złamanie reguł niniejszej ustawy, które jest  jednocześnie łamaniem „Prawa o administracji serwisów internetowych” oraz regulacji państwa wobec internetowych serwisów informacyjnych, programów internetowych i publikacji internetowych, będzie, zgodnie z prawem, karane przez Departament ds. Religijnych, Departament ds. Administracji Cyberprzestrzeni, Departament ds. Telekomunikacji, organy bezpieczeństwa publicznego, Departament ds. Administracji Radiowo-Telewizyjnej, Departament ds. Filmów i Departament ds. Wydawniczych.

Art. 32. Pracownicy państwowi, którzy w czasie pracy administracyjnej dotyczącej religijnych serwisów informacyjnych w Internecie będą nadużywać swoich uprawnień, zaniedbywać swoje obowiązki lub okazywać faworytyzm, zostaną ukarani zgodnie z prawem.

Art. 33.  Każda osoba, która narusza postanowienia niniejszej ustawy i stanowi naruszenie zarządzania bezpieczeństwem publicznym, podlega karze zgodnej z prawem, nakładanej przez administrację bezpieczeństwa publicznego; jeśli czyn spełnia znamiona  przestępstwa, zgodnie z prawem prowadzone jest dochodzenie w sprawie odpowiedzialności karnej. 

Rozdział 5. Przepisy dodatkowe

Art. 34. Prowadzący internetowe serwisy informacji religijnych przed wprowadzeniem w życie powyższej ustawy powinni w ciągu 6 miesięcy od jej wejścia w życie przeprowadzić procedury związane z regulacjami zawartymi w powyższej ustawie.

Art. 35. Za interpretację niniejszej ustawy odpowiedzialne są: Państwowe Biuro ds. Religii, Państwowe Biuro Informacji Internetowych, Departament ds. Przemysłu i Informatyzacji, Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego i Ministerstwo Bezpieczeństwa Państwowego.

Art. 36. Ustawa wchodzi w życie 1 marca 2022 r. 

 

---------------------------------

¹ Tytuł oryginału: 宗教教职人员管理办法 Zongjiao jiaozhi renyuan guanli banfa. Oryginalny tekst w języku chińskim dostępny na: http://www.gov.cn/zhengce/zhengceku/2021-02/09/content_5586371.htm [16.04.2021]. Tekst w języku angielskim dostępny na: https://bitterwinter.org/enter-the-administrative-measures-for-religious-clergy/ [16.04.2021]. Tłumaczenie na język polski opublikowano w: Chiny Dzisiaj, Rok XIV 2021), nr 1- 4, s. 26-31. 

² Jednostka podziału administracyjnego w Mongolii Wewnętrznej [przyp. red.].

³ Jednostka podziału administracyjnego w Mongolii Wewnętrznej [przyp. red.].

⁴ Tulku – według wierzeń buddyzmu tybetańskiego są ludźmi, którzy dzięki praktykowaniu buddyzmu i ślubowaniom bodhisattwy, jakie składali w poprzednich żywotach, osiągnęli tak wysoki poziom rozwoju duchowego, że potrafią świadomie decydować o swoich przyszłych wcieleniach. W historii Tybetu za tulku uznawano często liderów religijnych i politycznych, których kolejne wcielenia „odszukiwały” po ich śmierci wspólnoty, z którymi byli związani, kierując się wskazówkami, zostawionymi przez nich przed śmiercią.